6. بیا رویا ببافیم قدِ دریا

این شب ها رو آورده ام به رویا بافی. یادم است خیلی وقت پیش ـ یعنی از کودکی تا سه سال پیش ـ این کار را می کردم. هر شب قبل از خواب. هر شب یک موضوع، یا گاهی اوقات شب بعد ادامۀ شبِ قبل می شد و این طور یک رویایِ تمام عیار داشتم. حس لذت بخشی بود. تویِ رویا هیچ مرزی نداشتم و هیچ چیز نشدنی ای برایم وجود نداشت. حالا که به بعضی از رویاهایم فکر می کنم خنده ام می گیرد. نه اینکه مسخره باشند، نه، اما یک جورهایی حالا که رویاهایم را تجزیه می کنم به این نتیجه می رسم که زندگی چقدر زود تو را می نشاند کنار رویاهایِ خاک گرفته ات. بعد یادت می رود این هایی که داری و داشتنشان شده روالِ زندگی امروزت رویایِ شب هایِ کودکی ت بود و نوجوانی. همین چند روز پیش داشتم با استاد عیار حرف می زدم. سرِ فلسفۀ زندگی. می گفت نگاهِ من به زندگی را دوست دارد و من اعتراف کردم که این نگاه را تازه به دست آورده ام. اینکه زندگی همین حال است. یقیناً همین حال است و نگاه به آینده و تجربه های گذشته. اینکه اگر حال ات را از دست بدهی آینده ات را هم از دست داده ای. اینکه اگر تویِ گذشته غرق شوی، حال و آینده ات را با یک تیر خلاص کشته ای و اینکه همین که داری نفس می کشی، همین که داری نفس می کشی، همین که داری نفس می کشی و فرصت زندگی داری، یعنی که باید کیف کنی از بودنِ خودت تویِ این دنیا. حالا هرچقدر که غم باشد و بدبختی باشد و غصه باشد و تنهایی باشد و نبودن باشد و نداشتن باشد و نشدن باشد. بزنی زیرِ تمامِ این فعل هایِ خالی و دستت را بگذاری روی شانۀ خودت و توی آینه به خودت لبخند بزنی که خودت را داری. قلب خودت را داری که دارد می زند و این همه بودن خودت برایِ خودت کافی ست. بعدش شب ها رویا ببافی و کیفور شوی از رویاهایِ شیرینت. این شب ها رو آورده ام به رویا بافی و آنقدرها کیفور می شوم از این کار که گاهی وقت ها دلم نمی آید بخوابم..

دونقطه: حالا بعضی ها فکر می کنند من دوپینگ کرده ام و دارم چرت می گویم، یا مشتم را گره کرده ام و شعارهایِ آنتونی رابینزی می دهم. اما نه. این طور فکر نکنید. بروید برایِ خودتان قهوه درست کنید. یک موسیقی از کوهن پلی کنید و رویا ببافید و با بودن خودتان حال کنید. به قول استاد عیار اگر به درد الانت نخوری به درد آینده ت هم نمی خوری.